Wat is verslavingsgedrag?

Dit is een goede vraag, vind je ook niet? Door mijn actieve gebruik vertoonde ik allerlei gek gedrag, omdat ik constant onder invloed was. Dit zorgde ervoor dat mijn hersenen compleet uit balans waren met als gevolg dat mijn gevoelens, gedachten en acties in extreme maten werden ervaren en uitgevoerd.

Vormen van verslavingsgedrag is het niet nakomen van afspraken, slecht voor mezelf zorgen, niet met geld om kunnen gaan, geld stelen, egocentrisme en vooral heel veel liegen en bedriegen.

In mijn gebruikerstijd was er maar 1 ding voor mij belangrijk: Mijn eigen belang. Ik kon amper tot niet onthouden welke dag het was. Wat en of ik met anderen iets had afgesproken, want een agenda hield ik niet bij. Ik leefde op de automatische gebruikers piloot. Dit leverde de meest bizarre vluchten op. Niet alleen qua hoe ik door het leven navigeerde maar ook hoe ik soms letterlijk wegrende voor mijn verantwoordelijkheden die regelmatig uit het niets, als een soort onvoorziene en vooral onwelkome gast opdoken op mijn radar.

Als een Japanse kamikaze piloot stortte ik me dagelijks op mijn doelwitten die mij moesten voorzien van geld om mijn drugs te financieren. Waarbij ik elke keer net op tijd de schietstoel gebruikte als ik mijn doel had behaald om de anderen met alle wrakstukken op te zadelen.

De volgende dag begon deze cyclus weer doodleuk opnieuw en telde alles wat de dag ervoor was gebeurd niet meer, want vandaag is het spel van leven of dood weer opnieuw in gestart. Mijn leven bestond uit een soort van dagelijkse escape room. Waarin ik telkens de puzzel moest leggen om te zorgen dat ik op subtiele wijze mijn verantwoordelijkheden omzeilde of op de één of andere manier uitvoerde om telkens dichter bij het einddoel te komen: Bevrijding van mezelf en de pijnlijke realiteit van het leven middels gebruik.

Mijn hele denken en doen stond in het teken van het vinden van manieren om aan meer te komen. Of dit nu drugs, drank, geld, tijd, aandacht of iets anders was maakte niet uit. Alle manieren werden uit de kast gehaald om elk doel te bereiken. Alles moest snel gaan en op mijn manier. Om dit voor elkaar te krijgen ontwikkelde ik vele gedragingen waarmee ik de wereld kon ‘’beïnvloeden’’ en sturen. Hierbij had ik een groot scala aan maskers die ik te pas en te onpas op zette om op slinkse wijze mijn zin te krijgen. Eén van de grootste pijlers was dat ik altijd vanuit een gejaagd, ongeduldig en gehaast motief te werk ging. Dit kwam omdat ik me precies zo voelde, als een opgejaagd wild dier dat ieder moment verslonden ging worden door het roofdier van binnen genaamd verslaving.

  ‘’ ik wil het & ik wil het nu’’

Deze spreuk is zeer bekend in de verslavingswereld. Als ik iets in mijn hoofd had moest ik mijn doel zo snel mogelijk bereiken zonder onnodige omwegen of tijdsverlies. Bijzaken konden vertraging opleveren, dus zorgde ik, dat er bij elk gesprek maximale spanning op de boog stond. Met gestrekt been vloog ik erin, om maximaal resultaat te halen in korte tijd. Mijn techniek was om de ander te overrompelen door een spervuur aan woorden, redenaties en veel emoties. Een Tsunami aan woorden koppelde ik aan een hulpvraag met een zeer dwingende ondertoon om te forceren dat diegene aan wie ik hulp vroeg snel capituleerde en mee ging in de ernst van de situatie zoals ik die schetste.

Via deze manier van handelen sprong mijn innerlijke gejaagdheid en stress zou over naar de ander waardoor ze als snel het onderhuidse gevoel van ongemak zouden overnemen waaraan ik leidde. Door dit gevoel zo heftig mogelijk over te brengen had ik de regie en zorgde ik dat er bij de ander een natuurlijke reflex ontstond om dit gevoel weg te nemen bij zichzelf. Vervolgens vroeg ik hen om als een ware Robin Hood mij te helpen om mij uit deze super pijnlijke en chaotische situatie te redden.

Bewust gaf ik praktisch geen ruimte of lucht aan de ander om zijn of haar eigen mening te kunnen ventileren of andere suggesties op te werpen, dan de oplossingen die ik al had verzonnen om verlichting te vinden. Indien er toch weerwoord kwam ging de trukendoos open, om toch precies mijn zin te krijgen.

In de trukendoos zaten mijn maskers en andere maniertjes om het gesprek terug naar mijn hand te zetten. Ik schroomde niet om mijn verhaal kracht bij te zetten door heftige emoties te veinzen. Voorbeelden hiervan zijn: boosheid, somberheid, reddeloosheid, vrolijkheid, depressiviteit en als er een traan moest worden gelaten om mijn doel te bereiken dan toverde ik er 1 tevoorschijn. Het verhaal aandikken door leugens of uitvergroting was mij ook geen utopie. Alles was geoorloofd om de ander dusdanig te manipuleren dat ik mijn zin kreeg.

Vanuit overprikkeling door de gecreëerde dramatische chaos overliep ik de rationele stellingen van de ander waarbij ik praktisch altijd victorieus uit de strijd kwam.

Quick Fix

Alles moest zoals gezegd snel gaan omdat ik leefde van ‘’quick fix’’ naar ‘’quick fix’’. Al mijn acties waren gericht op de korte termijn. Als ik ongemak ervaarde dan moest dit zo snel mogelijk worden weggewerkt. Het principe van ‘’quick fixen’’ is iets wat ik voor mijn gebruik in middelen al meester had gemaakt.

Het staat voor mij voor: ‘’Een oplossing voor het leven vinden door iets van buitenaf, wat zorgt voor afleiding en/of bevrediging’’.

Als ik de leegte in mezelf voelde of onrust dan ging ik standaard opzoek naar een oplossing om dit gevoel te elimineren. Voedsel, gamen, porno kijken, sporten, werken, tv kijken, zijn allemaal voorbeelden van manieren om een ‘’quick fix’’ te realiseren. Dit mechanisme had ik  mezelf meester gemaakt om te vluchten voor mijn innerlijke gevoel van leegte, verveling of onrust.

Verveling is een perfecte toestand om hele domme ideeën te verzinnen en precies niks productiefs te ondernemen hetgeen het gevoel van leegte versterkt wat zorgt voor negatieve gedachten en passiviteit. Vanuit mijn jeugd ben ik veelal uitgegaan van oplossen van mijn binnenwereld via deze quick fixes. Hierbij was er ook al sprake van leugenachtig en ander problematisch gedrag om mijn zin te krijgen om bijvoorbeeld langer te mogen gamen of om meer snoep te mogen eten bijvoorbeeld. Suiker geeft immers een high en was letterlijk soms een ‘’zoethouder’’.  

Het probleem met ‘’quick fixes’’ is dat ze knetter snel uitwerken zoals de naam als suggereert. Toen ik ging gebruiken intensiveerde mijn verslaving gedragingen naar extreme vormen. Waar ik vroeger al topfit was om op slinkse wijze mijn zin te krijgen. Was het nu alsof ik door mijn gebruik een dikke kuur met anabolen had ingenomen waardoor ik abnormaal groeide in de tak van sport der manipulatie. Gelukkig ben ik van de ‘’anabolen’’ afgestapt doordat ik nu niet meer gebruik. Waarna ik door zelfonderzoek mijn gedrag weer heb kunnen normaliseren.

Nu zul je je afvragen of dit gedrag helemaal weg is en hoe het staat met de neiging tot ‘’quick fixes’’ ?

Dit is precies waar ik elke dag nog aan mag werken. In het begin van mijn herstel was het cruciaal om in kaart te brengen hoe ik reageerde op welke mensen, dingen en plaatsen. Waar ik naar wilde grijpen als ik verveling, leegte of onrust ervaarde. Dit mocht ik leren en nog belangrijker hier mocht ik iets nieuws tegenover zetten. Ik heb geleerd dat mijn hoofd altijd nog zal neigen naar quick fixes als ik niet goed voor mezelf zorg. Gelukkig heb ik door hard te werken nu zelf weer de regie over mijn leven.

Dankzij de hulp van anderen, motivatie en een gigantische dosis inzet heb ik een nieuw leven mogen opbouwen waar ik tot op de dag van vandaag aan mag blijven werken om het nog mooier te maken. Ik zie mijn leven in herstel als de Sagrada Familia uit Barcelona, het zal nooit helemaal af raken maar het is een ziekelijk mooi bouwwerk!