Albert Hoekstra

Ik groeide op in een echt jongensgezin, met drie oudere broers. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik vijf jaar was. Ik miste mijn vader en zijn begeleiding enorm. Er was voor mij geen regelmaat en structuur meer binnen het gezin. Mijn oudere broers werden mijn voorbeeld. Regelmatig hoorde ik hen en hun vrienden verhalen vertellen over hoe het eraan toe ging in de weekenden, met heel veel alcohol. Ze vertelden wat ze allemaal uitvraten en hoe ze ermee weg kwamen door te zwijgen en te liegen. Ze lachten om de politie. Bij ons kwam regelmatig politie aan de deur en ik vond de spanning die dat gaf prachtig. ‘Ik zal net zo worden als hen’, dacht ik en maakte dat waar. Op jonge leeftijd begon ik er al mee; door te kijken naar het stoere gedrag van de oudere jongens uit de buurt. Dat resulteerde in een eerste politiebureaubezoek toen ik negen jaar was, voor het bekladden met spuitbussen van de muren van de basisschool. De oudere buurjongens hadden me instructies gegeven en ik deed het. Dat patroon herhaalde zich keer op keer in mijn verdere leven. Waar anderen hun grenzen bewaakten door op cruciale momenten een stapje terug te doen, deed ik juist een flinke stap vooruit.

Alcohol en softdrugs kwamen in mijn leven toen ik net dertien jaar was. Het stiekeme gedrag en het verleggen van grenzen was voor mij al de normaalste zaak van de wereld. Thuis werd er wel wat van gezegd, maar ik luisterde er al lang niet meer naar. De eerste keer dat ik onder invloed was van alcohol en drugs, gaf mij een heel uniek gevoel - iets wat ik niet eerder had ervaren. De pijn van de scheiding van mijn ouders en het gemis van mijn vader, voelde ik niet meer. Ook de problemen die ik veroorzaakte op school en de wekelijkse bezoekjes bij kinderpsychologen deden me niks meer. Ik had een manier gevonden hoe ik aan de realiteit kon ontsnappen. Vanaf dat moment leefde ik een afgevlakt leven. Niemand zou mij ooit nog pijn doen. Ik ging recht door alle maatschappelijke maatstaven heen. Ik werd een zogenaamde outlaw, iemand die vogelvrij is voor zijn gevoel, maar die zonder bestemming leeft. Vanaf dat moment begon de ziekte verslaving harder en harder te groeien.

DSC01502

Mijn grote liefde voor voetballen had ik toen al opgegeven, terwijl de voetbalclub juist de enige plek was waar ik nooit problemen veroorzaakte. Ik kreeg interesse in andere doelgroepen. Meer alcohol, meer blowen. Ik stal geld uit huis, geen euro was veilig met mijn aanwezigheid. Zonder blikken of blozen ontkende ik dat ik het gedaan had. Ook de zakjes wiet die gevonden werden, waren natuurlijk nooit van mij. Ik gaf altijd anderen de schuld. Niemand had nog invloed op mij. Agressie speelde steeds vaker een rol in de problemen die ik veroorzaakte.

Na het bezoeken van een schoolfeest probeerde ik iemand neer te steken met een vlindermes. Later die nacht werd ik gearresteerd. De volgende ochtend werd ik wakker in een politiecel. De officier moest mij vertellen wat ik die avond daarvoor had uitgespookt, want zelf wist ik niets meer. Ik ontkende, maar het bewijs was er: het wapen zat in mijn jas. Voorlopig ging ik niet naar huis. Mijn hechtenis werd steeds verlengd en de eis was 2 tot 6 jaar jeugd-TBS. Ik was toen 15 jaar. De grond zakte onder mijn voeten weg en dat van iedere dierbare die daarbij aanwezig was.

Ik brak later in tranen uit bij m’n vader en vertelde hem dat ik dit niet wilde, dat er een andere oplossing moest komen. Uiteindelijk kwam die er en werd ik verplicht opgenomen in een verslavingskliniek. Ik heb daar 9 maanden doorgebracht. Ik heb daar echt een hele fijne tijd gehad, zag daar een stukje van m’n ware IK terugkomen. Daarna mocht ik weer naar huis, naar mijn vader, onder heel strenge voorwaarden. In de eerste maanden mocht ik het huis niet uit, alleen voor school.

Op het moment dat ik mijn vrijheid beetje bij beetje terug kreeg, ging het mis. Binnen de kortste keren kwam ik weer onder invloed thuis. In die periode heb ik cocaïne uitgeprobeerd in het uitgaansleven. Ik voelde me met de combinatie alcohol en cocaïne een stuk zelfverzekerder. Het werd voor mij de oplossing. Ik had geen kater de volgende dag, terwijl ik de avond er voor lang door had kunnen gaan. Het ideale middel voor mij!

Uiteindelijk maakte het alles in mijn leven kapot. Opleidingen niet afgemaakt, op het werk verzuimde ik steeds meer. Hoe vaak ik ook op kantoor moest komen, het deed me gewoon totaal niks meer, terwijl ik wel begreep dat mijn vele verzuim voor het bedrijf onacceptabel was. Ik beloofde iedere keer gouden bergen, maar er kwam niks van terecht. Wel maakte ik altijd overuren als me dat werd gevraagd, maar financieel hield ik er niets aan over. Het ging allemaal op aan mijn verslaving.

Alles waar ik m’n best voor deed brokkelde net zo snel weer af. Relaties met vriendinnen kon ik niet onderhouden, omdat alles berustte op lust en bedrog. De cocaïne had zich ver in mijn ziel gesetteld - ik zat inmiddels op dagelijks gebruik en in een leefwereld waarin ik diepongelukkig was. Hoe graag ik ook wilde, ik was niet meer in staat mijzelf te stoppen. Ik rookte ook al een aantal jaren cocaïne in de nachten, omdat het snuiven geen effect meer op me had.

Ik werd inmiddels 26 jaar en had van alles geprobeerd om te stoppen. Ik kon niemand anders meer de schuld geven van mijn problemen. Ook relaties konden mij niet clean houden. Alles was bij me weggelopen of had afstand genomen uit liefde. De balans van mijn leven was toen: op jonge leeftijd vast gezeten, drie keer in een kliniek opgenomen geweest en alleen maar kapotte relaties. Ik was op en moest kiezen: zelfmoord of doorgaan, maar dan zonder cocaïne en andere middelen. Op dat moment gaf ik aan me zelf toe dat ik ziek was en dat mijn ziekte verslaving heette. Ik ging op mijn knieën en vroeg God om hulp. De totale nederlaag moest ik voelen om in staat te zijn mijn leven opnieuw op te kunnen bouwen.

Ik voelde de ernst van mijn gebruik en het was nu of nooit. Vanaf dat moment heb ik mijn leven over een totale andere boeg gegooid en heb alles waar ik mee bekend was achter me gelaten en een heel nieuw leven voor mezelf opgebouwd. Inmiddels had ik een nieuwe werkgever waar ik aan het werk was en daar ben ik ook open en eerlijk tegen geweest en mijn totale machteloosheid besproken. Ik kon het niet meer en de eerlijkheid naar anderen in mijn directe omgeving verlichte de strijd in mijn hoofd. Ik hoefde mezelf niet meer anders voor te doen dan ik werkelijk was. Iedereen in mijn omgeving wist dat ik een verslaving had en dat ik niet met middelen om kon gaan alleen ikzelf wilde het niet zien. Ik hoopte dat ik op een dag het onder controle zou krijgen; dat is een list die mijn verslaving mij in het verleden altijd voorhield.

Ik ben vanaf dat moment wekelijks naar zelfhulpgroepen gegaan waar ik met eigen ogen zag dat je werkelijk kon herstellen van verslaving. Elke week werd dat mijn vaste patroon om geen meeting te missen. Ook mijn omgeving begon dat steeds meer op te merken dat het mij hielp. Ik kon mijn verhaal daar kwijt en ik zag de hoop in mijn leven weer toenemen doordat er mensen waren met langere cleantijden en soortgelijke geschiedenis.

Langzaam maar zeker begonnen de wonderen ook in mijn leven zichtbaarder te worden. Ik werd steeds wat meer helderder en mijn keuzes werden gezonder. Mijn zelfvertrouwen kwam langzaam maar zeker terug. Waardoor ik ook de schades die ik in het verleden gemaakt had naar anderen onder ogen kon zien en daar mee aan de slag kon.

Door mijn bereidwilligheid en standvastigheid heb ik nu een heel goed leven op mogen bouwen. Herstel heeft mij gegeven wat ik in gebruik nooit had. Dat ik een keuze heb in het leven en geen slaaf meer hoef te zijn. Ik ben nu clean en nuchter sinds 28 juni 2019 en heb door hard te werken aan mezelf een nieuw bestaan op mogen bouwen. Ben jij ook moe van het strijden? Ik wil je graag helpen om te bouwen aan een nieuwe verslavingsvrije toekomst.

Mail ons

Wij nemen zo spoedig mogelijk contact met je op.

info@herstelbroeders.nl

Bel ons

Wij zijn direct bereikbaar.

085-0041581

App ons

Wij zijn 24/7 bereikbaar, ook voor noodgevallen.

Â