Frank Willemsen
Mijn verhaal begint in 1980 te Deventer. Daar word ik als eerste zoon van 3 geboren in het ziekenhuis. Ik heb altijd een vader en moeder achter mij staan die mij liefdevol en naar hun beste kunnen hebben opgevoed. Ik was als kind al duidelijk aanwezig en zocht altijd naar manieren om aandacht te krijgen. Door de lolbroek uit te hangen kreeg ik dit ook vaak voor elkaar.
Toch vond ik het moeilijk om buiten het gezin aansluiting te vinden en al vanaf kleutertijd had ik problemen doordat ik het mikpunt was van pesten en buitensluiten. Vanaf dat moment groeide er in mij van alles scheef. Als het gaat om gevoelens van veiligheid, geborgenheid, maar ook schaamte en afkeuring. Het maakte me onzeker.
Mijn eerste sigaretje proberen was rond de 12 jaar en al gauw volgde daar andere middelen bij.
Het pesten ging tot aan mijn pubertijd door en intussen waren we al 2 keer verhuisd en woonden we inmiddels in Zwolle. Schoolprestaties waren altijd net voldoende, maar wel met een stempel van ADHD in mijn dossier.
Na een korte periode op een schakelschool waarin de klassen wat kleiner waren en dus wat meer persoonlijke aandacht kwam de middelbare school in zicht.
Ik had na een fikse ruzie voor het eerst geen last van pesten in mijn leven en wist ook daar niet mee om te gaan. Op school sloeg ik dus weer door en werd zelf een pester, maar had vooral ook geleerd om me weer als clown te gedragen en met de lachers op de hand door mijn middelbare school heen te wormen.
Met mijn gevoelens kon ik nog steeds niet overweg en pubertijd en seksuele ontwikkeling maakten het zo lastig om acceptatie te vinden in mijn eigen identiteit, dat het voor mij het makkelijkst was om een hoge muur om mijn gevoel heen te bouwen en een deel van mij te verbergen voor alles en iedereen.
Op mijn 13 de rookte ik mijn eerste jointje en ik weet nog precies hoe slecht ik me daarbij voelde. Toch zat ik daar de volgende dag weer en had blijkbaar niks geleerd van de dag daarvoor.
Ook alcohol dronk ik ver voordat de vader van mijn eerste vriendinnetje het bij me introduceerde.
op mijn 16de stond ik op mijn eerste hardcore feestje en kwamen de eerste xtc-pillen en amfetamine in mijn systeem. Hoewel het niet meteen dagelijks was merkte ik al wel snel dat ik beter met die vreemde gevoelens overweg kon. Ik liet het aan niemand merken, maar vond er wel mijn eigen weg in.
Vanaf dat moment had ik regelmatig verschillende banen. De ene langer als de ander, maar over het algemeen wel de financiën om mijn sociale leven met feestjes en “vrienden” door het hele land te bekostigen. Als een kameleon bewoog ik me door sociale kringen die vooral mijn buitenkant zagen en niet mijn ware identiteit.
In 2005 had ik mijn eerste dieptepunt bereikt van al het feesten. Amfetamine had mij uitgeput. Wederom was het mijn moeder die me naar de psychiater sleepte en na een traject van 9 maanden was ik weer redelijk opgeknapt en bouwde mijn leven weer een beetje op.
Ik vond werk in de sociaal pedagogische zorg en dat paste mij goed. Het leek allemaal weer op de rit te zijn, maar de middelen bleven altijd wel in de buurt. In de jaren daarna werd ik vader van een dochter en kwam de mateloosheid in het gebruik ook weer terug. Nog harder en meer als voorheen. Ik verhuisde nog wel naar Meppel om mijn vriendin tegemoet te komen en mijn dochter nog te kunnen zien. Zij waren de grootste slachtoffers van mijn gebruik en zij koos uiteindelijk ook voor haar eigen veiligheid.
In de jaren daarna wist ik alles kapot te maken wat ik had. Totdat ik begin 2019 mijn rock bottom vond. Verslagen en alleen liggend op de bank. Fysiek, mentaal en spiritueel leeg. 27 maart 2019 was de dag van de interventie. Voor mij kwam mijn interventie volkomen onverwacht. Zonder dat ik iets wist had mijn broertje een brief geschreven naar het televisie programma verslaafd. Zo is er een balletje gaan rollen tussen de productie van het programma en mijn familie. Met name de interventionist van het programma was hier leidend in. Die interventionist was iemand die zelf ook verslaafd is, maar al jaren in herstel was. Achteraf is dat ook de sleutel geweest om tot me door te dringen.
Ik ben die dag voor 200% op gaan staan voor mijn herstel en doe dat nog elke dag. Ik heb me open gesteld voor mensen die dit ook hadden gedaan en heb sindsdien zoveel over mezelf geleerd. Ik heb mogen ervaren dat ik alles weer terug heb in mijn leven en hier intens van kan genieten. Nu kijk ik met vertrouwen terug naar een tijd, wetende dat ik me nooit meer zo hoef te voelen. Het is voor mij tijd om anderen te helpen, die nog dagelijks de ellende en de pijn van verslaving moeten voelen.
Mail ons
Wij nemen zo spoedig mogelijk contact met je op.
Bel ons
Wij zijn direct bereikbaar.
App ons
Wij zijn 24/7 bereikbaar, ook voor noodgevallen.