Op 19-jarige leeftijd ben ik het huis uitgegaan en gaan samenwonen met mijn toenmalige man. Daar zijn drie kinderen uit voortgekomen. Ik dacht dit ga ik anders doen, maar niets was minder waar. Ik kreeg rond mijn 39ste het gevoel dat ik enorm vastliep met mezelf. Ik ben gaan scheiden om mijn eigen pad te belopen en dit ging niet zonder slag of stoot. Hier hebben mijn drie kinderen een behoorlijke klap van opgelopen en gingen hier allemaal op hun eigen manier mee om, zo ook mijn oudste zoon Martijn.

Bij Martijn uitte dat zich in alcohol en cocaïne. Ik was de laatste die wist dat mijn zoon een probleem had met drugs. Het zal wel de leeftijd zijn, hij gaat even door een moeilijke periode heen i.v.m. de scheiding, het hoort bij de jeugd, en ja zelfs dat ik zei: ‘’ hij drinkt iets teveel’’. Soms besprak ik wel met hem dat ik me zorgen maakte, maar kreeg een steevast antwoord: ‘Jij drinkt toch ook of ik heb geen probleem maar jij hebt een probleem’. Twijfels en gevoelens van onmacht stapelden zich op. Allemaal gedachtes die de ontkenningsfase vormde. Ik wilde gewoon niet geloven dat mijn zoon een probleem had.

Er kwam een moment dat ik moest erkennen dat hij een probleem had. Vanaf dat moment hing ik als een leeuwin boven hem en moest ik redden wat er te redden viel, niet wetende dat ik mijzelf hier compleet in verloor, met mijn gezin erbij. Ik liet alles links liggen wat goed voor me was en was alleen nog maar bezig met mijn oudste zoon. Alles draaide om hem, de rest kon ik er niet meer bij hebben. Ik was verslaafd aan mijn zoon.

Mijn complete structuur was beschadigd, crisis volgt op crisis. Het was een woud van machteloosheid. Mijn stressfactor werd steeds hoger, want ik moest het probleem oplossen. Ik had gefaald als moeder en moest mijn kind redden van de ondergang. Het was zo erg dat een ieder van ons gezin vluchtte om op hun eigen manier hiermee om te gaan. Mijn andere kinderen vluchtten naar de slaapkamer, gingen steeds vaker slapen bij vrienden en zelfs eerder het huis uit.

Op het moment dat mijn zoon erkende dat hij verslaafd was, ging hij in herstel. Als het met mijn zoon maar goed gaat, dan gaat het met mij ook goed. Maar ik bleef hem controleren en was vreselijk bang voor een terugval, dat stukje controle kon ik niet loslaten. Eigenlijk draaide alles nog steeds om hem. Met mijn zoon ging het heel goed, maar met mij niet. Ik zag hoe stuurloos mijn leven was geworden. Een jaar later kwam ik in aanraking met het naastenprogramma, het programma leerde me dat verslaving een familieziekte is en dat je mee gaat in zijn gedrag. Dat was een enorme eyeopener. Het leerde mij dat herstel ook voor naasten geldt. Toen begon het proces voor mij.

Ik heb mezelf vergeven dat ik niet weet wat ik niet deed, voordat ik het leerde.
Ik sta weer in mijn kracht door grenzen te stellen. Grenzen stellen betekent dat je de moed hebt om van jezelf te houden. Dat is de kracht van family-counseling. Wil je meer weten? Neem gerust contact met mij op.

Als je geen controle hebt over wat er gebeurt, daag jezelf dan uit om te bepalen hoe je reageert op wat er gebeurt. Daar zit je kracht.