Wit poeder in de broekzak: Wat als je kind verslaafd is?

“Als je kind verslaafd is, dan is dat voor ouders intens en intens verdrietig. Je voelt je machteloos, je wilt niets liever dan je kind vertrouwen en geloven. Je ziet dat je kind echt niet kán stoppen en dat is heel heftig. Tegen ouders die ook een verslaafd kind hebben zeg ik vooral: praat er open over. Vertel dat je ziet dat je kind een probleem heeft. Zeg hoe ontzettend bezorgd je bent. Laat het niet te lang sudderen. En vooral: probeer te geloven wat je eigenlijk best wel weet: mijn kind is verslaafd.”

Lees Carla’s verhaal over haar zoon Martijn

Martijn kon lastig praten over zijn gevoel

“Martijn was altijd een drukke jongen. Hij had zichzelf niet onder controle, werd snel boos en ging dan schelden. Kon lastig praten over zijn gevoel, zeker toen zijn vader en ik gingen scheiden. Maar hij was ook heel gevoelig en bezorgd om zijn jongere broertje en zusje. Toen hij zestien was zat hij vaak met een buurjongen in een hut achterin de tuin van de buren te blowen. Een buurman waarschuwde mij daarvoor en ik heb hem daar op aangesproken, maar hij wuifde het weg. “Alles onder controle mam!” En als moeder wil je niks liever dan je kind geloven.

Studeren was lastig voor Martijn, hij begon steeds aan een nieuwe opleiding maar maakte niets af. Hij ging al jong aan het werk en dronk heel veel in de weekeinden. Kwam ladderzat thuis, viel soms letterlijk om van de drank. Toen hij 19 was vond ik een envelopje in zijn broekzak met wit poeder. Ik wist meteen dat het cocaïne was. Ik schrok daar ontzettend van. Zijn vader en ik hebben er meerdere keren met hem over gesproken. Maar hij ontkende dat hij verslaafd was en hij weigerde alle hulp. Hij was toen al heel goed in manipuleren en wij wilden hem graag geloven. Je wilt er als ouders gewoon niet aan dat je kind verslaafd is. Inmiddels liep iedereen in huis op eieren, want als hij nuchter was, dan was hij niet te genieten.

De eerste keer dat Martijn toegaf een probleem te hebben, was toen we hem samen met zijn broer en zus confronteerden met zijn verslaving. Ze waren zo verdrietig, dat maakte indruk. Hij heeft meteen alle banden met vrienden die ook gebruikten verbroken, nam een goede baan aan in het bedrijf van zijn vader en kocht een huis. Hij stopte met alle drugs, maar niet met de drank. Ik was ontzettend bang voor een terugval. Die kwam er.

Hij kwam steeds later op zijn werk, er verdween geld van het bedrijf van zijn vader, collega’s begonnen te klagen en op een gegeven moment kon hij helemaal niet meer werken. Hij zat tot aan zijn nek in de schulden en bleek niet alleen verslaafd aan drank en drugs maar ook aan betaalde seks. Toen kwam hij eindelijk naar ons toe en erkende dat hij enorm verslaafd was. Voor mij was dat eigenlijk alleen nog maar een hele grote opluchting.

Martijn is een traject aangegaan met een herstelcoach en ging iedere dag naar de zelfhulpgroepen. Zijn herstelcoach en de leden van de zelfhulpgroepen  hebben hem er helemaal doorheen geholpen. Ik ben wel eens meegegaan naar een meeting en dat voelde als een warm bad. Hij is nu vier jaar clean en het gaat fantastisch. Hij is van zijn schulden af en is opnieuw begonnen. Zelf organiseert hij nu ook meetings en wil hij niets liever dan anderen uit de ellende halen. Ik ben ontzettend trots op hem en ook zijn broer en zus zijn blij met hoe het nu gaat. Lange tijd draaide toch alles om Martijn, dat is niet makkelijk voor hen geweest. En toch ben ik nog steeds bezorgd als hij even niet lekker in zijn vel zit. Ik denk dat dat nooit helemaal zal verdwijnen.”