Verslaafde zoon…. en dan?

Een vraag die U hopelijk nooit hoeft te beantwoorden.
Ik als ouder van mijn zoon heeft hem wel om de oren gekregen en geloof me
het antwoord op deze vraag (verslaafd en dan?) is geen gemakkelijke.

Mijn zoon is nog jong, zit niet lekker in zijn vel, zijn moeder overlijdt, het jointje is
bij hem al gemeengoed  en dan komt die, zijn nieuwe vriend …..De Verslaving…. ineens opduiken.
The sneaky bastard!!!
Onschuldige aanblik, helpend, betrouwbaar en vaak op visite bij hem.
Mijn zoon vindt hem geweldig, kan met hem lachen, hij biedt troost, zelfvertrouwen, geeft hem rust en is dag en nacht beschikbaar om tot steun te zijn….. wat een fijne vriend.
Met slechts 1 telefoontje of een bezoekje aan zijn hulpje…de dealer ‘’helpt’’ hij mijn zoon.
En jij, als ouder, hebt het nakijken…. niks meer te vertellen, je bent overbodig, wordt aan
de kant gezet en bent alleen nog goed voor onderdak en centjes.

De tijd tikt door, de verbroken beloftes ook, de centen verdwijnen als sneeuw voor de zon, want de nieuwe vertrouweling van je kind weet hier wel raad mee. Na een tijdje ken je je eigen vlees en bloed amper terug.
In plaats van de vrolijke, eerlijke, opgewekte en betrouwbare zoon is er een manipulerende, marchanderende persoon gekomen die volledig opgaat in zijn ego en drugs gebruik.
Liegen, bedriegen, stelen, hulp zoeken en er weer voor weglopen. Vaak volledig van de wereld en niet aanspreekbaar.
En deze innemende het beste met hem voorhebbende vriend (de verslaving) beheerst zijn hele leven en maakt dit kapot.

En niet alleen de verslaafde lijdt, nee de hele omgeving wordt vergiftigd met angst, wantrouwen, twijfel over wat kan ik hieraan doen, slapeloze nachten, argwaan, angst, wanhoop.
Zijn beide broers moeten zich constant verantwoorden op vragen als:
Waar was Ruben gisteravond?
Kun je hem vragen mij terug te betalen?
Hoe gaat het met hem? Ik zie hem nooit meer.
Ook zij lijden onder zijn drugs gebruik.

De stemming wordt er bij alle betrokkenen niet beter op en een oplossing is niet in zicht.
TOTDAT…. TOTDAT er op de deur van mijn kantoor wordt geklopt dat onder zijn kamer ligt.
Mijn zoon met een uitgemergeld lichaam, onverzorgd en met een mager wit gezicht kijkt mij aan en vraagt:
Pa wil je me alsjeblieft helpen want ik red het niet meer…….. ik ga kapot!!!!

Je hart krimpt in elkaar, tranen vechten om naar buiten te komen en je zegt ….natuurlijk jongen!
Want geen enkele ouder laat zijn kinderen in nood zakken. Buitenstaanders die helaas geen
enkel benul hebben van het fenomeen verslaving, die nog steeds denken de je dit vrijwillig doet
en ook weer mee kunt stoppen, maken opmerkingen als:
Schop hem toch de deur uit…..

In een meeting in de afkickkliniek werden we als ouders een keer verzocht om in een kring te komen
staan. En de counselor vroeg ons : Wie van jullie heeft zich weleens afgevraagd: Hebben wij het als ouders wel goed gedaan? Had ik hem/haar het zelf op moeten laten knappen? Ben ik niet te naïef of beschermend geweest?

Hij vroeg ons een kring te maken met onze de handen op de rug.
Let op.. zei hij en vroeg iemand midden van de cirkel te gaan staan.
Opeens liet diegene zich rücksichtslos achterover vallen. Iedereen en dan ook iedereen dook naar
voren om hem op te vangen.
Kijk zei de counselor …… JULLIE HEBBEN GEEN KEUS……
Niemand laat een zijn kind, ouder ,broer of zus vallen. Dat is tegen alle natuur in.
Pas als je later ziet hoe het verloop van de verslaving was zou je wellicht anders gereageerd hebben op het ziektebeeld. Want het is een ziekte, niet meer en niet minder.
Het is een slopende alles kapot makende ziekte, die veel slachtoffers maakt.

Effin… ik zit dus op kantoor en laat alles op me in werken. Hoe kan ik hem helpen?
Rondsnuffelen op internet en ja…… ”Ruben kom eens even …… ik heb misschien iets voor je!”
Hij komt achter mij staan en kijkt over mijn schouder mee op het scherm van de pc.

Een Privé Minnesota model – Verslaving Kliniek.

Het enige wat ik hoor is zijn raspende ademhaling en snuivende neusgeluid.
En dan ineens een kreet: ”Pa mag ik hierheen?”
Ik geef hem de al uitgeprinte info mee en zonder 1 woord te zeggen stormt hij naar buiten.
Loopt door mijn horeca bedrijf naar buiten dwars over het terras en schreeuwt:
”Ome Gerard… Ome Gerard……. Ik mag naar de kliniek!!!”
Ome Gerard en zijn vrouw Mieke zijn de buren en zijn tweede vader en moeder waar hij altijd steun van kreeg.

Ik schrik me rot en denk klootzak… moet de hele wereld weten dat je verslaafd bent?
Hou je kop toch dicht!
En dan, terwijl ik terugloop naar kantoor komen de tranen van blijdschap. De opluchting dat er kans is op herstel en ook de trots dat hij zich niet schaamt voor zijn ziekte.

Later heb ik beseft dat deze kreet mij ook bevrijd heeft van het taboe van het hebben
van een verslaafde in huis. Het is zo mooi dat je dit kunt delen met anderen en oprecht
antwoord kunt geven op de vraag …..hoe gaat het met Ruben ? Niet langer eromheen draaien,
niet verbloemen en zeggen oh het gaat goed hoor terwijl het tegendeel waar is.
Nu ben ik super trots op hem en is er geen enkele schaamte voor hem of bij mijzelf dat
hij deze weg heeft moeten gaan.

En de lange weg van herstel is gelopen, school opleiding afgemaakt, stage gelopen in het buitenland, 3 jaar geheel zelfstandig gewoond en gewerkt in New Zealand. Teruggekomen net voor Corona en al die tijd clean gebleven, goed voor zichzelf gezorgd en de drugs laten staan.
Een fantastische prestatie.

En de toekomst?
Ruben komt de woonkamer ingelopen en begint te praten… en te praten … en te praten
Over zijn nieuwe nu de te verwezenlijken droom, een droom en tevens zijn passie: Het helpen van mede verslaafden.
Ruben en zijn compagnon Martijn, de ex verslaafden die al lange tijd clean zijn,
hebben na maanden voorbereiding, studie en opleiding samen een zaak opgezet:

                                                  DE HERSTELBROEDERS

Doel : Het helpen van verslaafden door middel van adviseren welke hulp het beste is en
vooral voor te zorgen voor goede begeleiding na opname in een afkickkliniek.
Flyers uitdelen aan honderden artsen, gesprekken met gemeentes, opzetten en onderhouden van
meetings met de fellows. Nazorg leveren door 3 maanden lang 24/7 de ex verslaafden bij de hand
te nemen om ze te leren hun nieuwe toekomst op te bouwen. De passie en het vertrouwen spat van hen af. Zo mooi om te zien. En ik…. Ik kijk ernaar, geniet ervan, wordt geroerd als ik de jongens en meisjes ontmoet
die de ziekte aan het overwinnen zijn. Zulke mooie mensen.

En In plaats van angst, wantrouwen, verdriet en ellende is er trots, blijdschap en dankbaarheid in mijn leven gekomen.
Verslaving … wat een kut ziekte. Heling ….. wat een wonderbaarlijk wonder van veerkracht en sterke geest.
Liefde is het toverwoord die heling mogelijk maakt. Dus oordeel niet, blijf geloven in de persoon
die deze ziekte heeft, zoek hulp want alleen red je het niet en HEB LIEF dan gaat de zon na alle
onweersbuien weer volop schijnen, je verwarmen, je weer oppeppen.
En dat….en dat …. is een prachtig wonder.