Mijn interventie

Mijn naam is Frank en ik ben verslaafd. Ik ben gevraagd om wat te vertellen over mijn interventie.

Als ik terug denk aan de weken voor mijn interventie denk ik terug aan een aantal beelden wat ik van die laatste tijd heb. Ik zie mezelf elke keer weer liggen op de bank. Ik zeg liggen omdat ik werkelijk niets anders meer kon. Mijn gebruik had mij zo in zijn greep dat ik het lichamelijk en geestelijk niet meer op kon brengen om nog een beetje fatsoenlijk voor mezelf of laat staan voor een ander te zorgen. Niemand wou nog in mijn buurt komen en ik wou niemand in mijn buurt hebben. Er hingen dekens voor de ramen en de wilskracht om het huis nog een beetje opgeruimd te houden ontbrak.

Mijn vriendin had onze relatie opgegeven en mijn dochter voor de veiligheid bij me weg gehouden. Ik was eigenlijk niet meer, dan een zielig hoopje depressiviteit met een boze houding naar alles en iedereen. Het bijzondere van dit alles was… Zelf zag ik dit helemaal niet zo. Ik was hooguit verdrietig omdat ik mijn dochter niet mocht zien. Die blinde vlek tussen hoe ik er bij dacht te zitten en hoe ik er daadwerkelijk bij zat was gigantisch.

D-Day

voor mij kwam mijn interventie volkomen onverwacht. Zonder dat ik iets wist had mijn broertje een brief geschreven naar het televisieprogramma verslaafd. Zo is er een balletje gaan rollen tussen de productie van het programma en mijn familie. Met name de interventionist van het programma was hier leidend in. Die interventionist was iemand die zelf ook verslaafd was, maar al jaren in herstel van zijn verslaving. Achteraf is dat ook de sleutel geweest om echt tot me door te dringen.

Het was 27 maart 2019 heel vroeg in de ochtend (ik denk ongeveer 06.00 uur), toen ik wakker schrok van de deur bel. Ik kwam van de bank af, waar ik inmiddels vaker sliep, dan in mijn bed en liep naar de voordeur om deze te openen. Ik denk dat ik de deur heb geopend omdat ik nog half aan het slapen was, want normaal gesproken had ik dit niet zomaar gedaan. Door het vele gebruik had ik nogal wat paranoïde rituelen ontwikkeld. Zo had ik ook de gewoonte om eerst door een raam in de keuken of vanaf boven te kijken wie er voor de deur stond.

Op het moment dat ik de deur opende, reageerde ik eerst vanuit een soort shock die daarna meteen weer omsloeg in boosheid. Ik heb eigenlijk niet eens gekeken wie er nou voor me deur stond, mijn eerste reactie was vluchten naar boven. Ik vluchtte de trap op en riep naar beneden dat ik me ging aankleden. Dit gaf mij even de tijd om bij zinnen te komen en te beseffen in welke situatie ik terecht gekomen was.

Ik moest even wat moed verzamelen om de mensen onder ogen te komen. Eenmaal beneden zag ik dat de woonkamer gevuld was met een hele groep mensen. Ik denk een man of 10; mijn familie, vriendin, camera mensen, productie medewerkers en presentatoren. Van al die mensen was er eigenlijk maar 1 aan het woord. Zijn naam was Maarten en hij begon te vertellen met wie hij was en dat hij heel veel jaren heeft geleefd in actieve verslaving. Maarten vertelde ook dat hij een manier had gevonden om los te komen van zijn verslavingen en nu in herstel leefde. Dat herstel begreep ik (nog) niet, maar hij had al jaren niet meer gebruikt en hielp nu als interventionist andere verslaafden om in herstel te komen.

Op dat moment was ik nog steeds heel boos op alles en iedereen en daarom nam Maarten mij even apart. Zonder camera’s en mensen rookten we een sigaret in de tuin. Zonder de druk en alle ogen die op mij gericht waren sprak Maarten met mij; die ene verslaafde tegen de ander. Het was het moment dat ik mijn weerstand los liet en me open stelde voor het aanbod. Ik realiseerde mij dat hij me niks afpakte. Dat hij me niks verplichtte. Het enige wat ik moest doen was vertrouwen dat hij een manier wist om anders te leven en los te laten hoe ik geleefd had.

We gingen weer naar binnen en toen ze me vertelden dat ik een traject van een aantal weken in klinieken kreeg aangeboden keek ik nog eens naar mijn vader. Ik zag de wanhoop en het verdriet omslaan in tranen van blijdschap toen ik het aanbod accepteerde. Vanaf dat moment ging het traject ook direct in en heb ik mijn koffer gepakt. Ik ben vervolgens in de auto bij Maarten gestapt. Toen ik instapte heb ik ook een knop omgezet en was ik volledig bereid om echt dat zogenaamde herstel aan te gaan leren.

Herstel is nog steeds een wonder voor mij. Het traject van de klinieken was confronterend en pijnlijk omdat ik bewust werd wat mijn ziekte met mij en mijn omgeving deed. Wat mij heel erg is bij gebleven is dat ik me niet meer kon voorstellen wat het betekende als mijn ouders zeiden dat ze bezorgd waren. Ik moest opnieuw leren begrijpen dat bezorgd niet alleen een woord is maar eigenlijk een verzamelnaam van meerdere negatieve gevoelens die ik hun aandeed.

Toen ik eenmaal door het traject heen was kwam ik terug naar huis, want ik moest mijn verantwoordelijkheid gaan nemen naar mijn 2 kinderen. Ik was doodsbang geworden voor alle verleidingen die mij terug op het verslavingspad zouden kunnen brengen. Elke dag ging ik naar tenminste 1 meeting (zelfhulpgroep). Ik zocht een sponsor en ging werken aan de 12 stappen. Zo leerde ik dat het “verslavingspad” bestond uit eigenlijk 2 wegen. De ene is de weg van actief gebruik (zelfvernietiging) en de tweede is de weg van herstel (zelfliefde). Ik ben alles gaan doen wat mij gesuggereerd werd en bewandel nu alweer 3 jaar de weg van herstel. Die weg heeft zoveel positieve dingen op mijn pad gebracht. Daar kan ik vandaag alleen maar erg dankbaar voor zijn.